ΒΛΑΧΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Από την αρχή του Μακεδονικού Αγώνα οι Βλάχοι της Πελαγονίας πολέμησαν σθεναρά ενάντια σε κάθε ξένη προσηλυτιστική προσπάθεια, ιδιαίτερα τον ρουμανικό παρεμβατισμό [1] - για τον οποίο ξοδεύτηκε σημαντικό ποσό χρημάτων από το ρουμανικό κράτος [2] -  και υπερασπίστηκαν τον Ελληνισμό ​​στο βορειότερο εθνολογικό όριο της Ελλάδας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Ιταλό Giovanni Virgili, ο οποίος έγραψε το 1909 ότι το Κουτσοβλαχικό ζήτημα είναι δημιούργημα της ρουμανικής κρατικής προπαγάνδας: «Η ρουμανική προπαγάνδα μπόρεσε να δράσει χωρίς αυτή την οικονομική βάση: το δημιούργησε [το Αρμάνικο ζήτημα] αποκλειστικά με τη διανομή χρημάτων, υπό διάφορες μορφές, ως μισθός σε δασκάλους που δεν έχουν σχολεία, ως επιδότηση σε όσους πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ρουμανικό γυμνάσιο, όπως επιχορηγήσεις σε κοινοτικούς υπεύθυνους για τις διοικητικές τους λειτουργίες» [3]. 

Η απάντηση των Μακεδόνων Βλάχων αποτυπώνεται στις περίφημες «διαμαρτυρίες των Κουτσόβλαχων», όπου οι Βλάχοι διαμαρτυρήθηκαν για τις ενέργειες της ρουμανικής προπαγάνδας και τη βίαιη απογραφή που τους υπολόγιζε ως ξεχωριστό έθνος.  Σε μια διαμαρτυρία της 5ης Ιουνίου 1907, υπογεγραμμένη από 1425 Βλάχους οικογενειάρχες του Μοναστηρίου, διαβάζουμε (σε απόσπασμα): 'Ημείς οι Κουτσόβλαχοι, πληρεστάτην έχοντες συνείδησιν της εθνικής ημών καταγωγής, ουδένα δέ συγγενικόν ή άλλον δεσμόν αναγνωρίζοντες μετά των Ρωμούνων κατοίκων της παριστρίου χώρας, στεντορεία, και αύθις, τη φωνή διακηρύττομεν και διά μυριοστήν φοράν επαναλαμβάνομεν ότι είμεθα γνήσιοι Έλληνες... Ουδείς πλούτος, ουδεμία δύναμις θ' αποσπάση ποτέ ημάς, ούτε από των αγκαλών της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ήτις προ αμνημονεύτων χρόνων εγαλούχησε και εξέθρεψε ημάς πνευματικώς, ούτε από του ενδόξου ελληνικού Γένους.'' [4].  Ακολούθησαν οι Μακεδόνες Βλάχοι του Μεγάροβου (σημερινό Μαγάρεβο) τον Ιούλιο του 1907: ''Εις τας φλέβας μας ρέει ακόμη αμόλυντον το προγονικόν αίμα. Εις τα δάση του Ολύμπου και της Πίνδου, του Βερμίου και του Περιστερίου, περιίπτανται αι ιεραί των πατέρων μας σκιαί περιφρορούσαι ημάς. Ημείς οι Κουτόβλαχοι ήμεθα, εσμέν και θα είμεθα Έλληνες. Τούτο το ορκιζόμεθα και το διακηρύττομεν, Παναγιώτατε, ενώπιον Θεού και ανθρώπων.''   [5].  Οι Βλάχοι του Τίρνοβου στη δική τους διαμαρτυρία τονίζουν ''ότι Έλληνες είμεθα και οφείλομεν να παραδώσωμεν τας ιεράς μας παρακαταθήκας, πίστιν και εθνικότητα, ακηράτους εις τας επιγιγνομένας γενεάς'' [5].  Οι Βλάχοι της Νιζόπολης διακηρύσσουν με τη σειρά τους ότι 'ουδέποτε δε θα μας αλλοιώσωσι το φρόνημα και την πίστιν και εάν όλους τους ισχυρούς της γης διαθέσωσιν εναντίον μας, διότι το αίμα και η συνείδησις είναι αποκεκρυσταλλωμένα γνησίως ελληνικά'' και χαρακτηρίζονται οι ρουμανίζοντες ''ως βδελυραί μυιαί, συκοφαντούντες και ραδιουργούντες τους πάντας''. [6].

Η σθεναρή αντίσταση των Ελληνοβλάχων στην ξένη προπαγάνδα είναι ηχηρή μέχρι σήμερα.  Παρά τους γελοίους συκοφαντικούς ισχυρισμούς ορισμένων, οι Βλάχοι της Ελλάδας έχουν τα ίδια δικαιώματα με τον Έλληνα πολίτη, έχουν το δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους και να ασκούν την παράδοσή τους, αφού αμέτρητοι πολιτιστικοί σύλλογοι λειτουργούν ελεύθερα στην Ελλάδα χωρίς καμία κρατική παρέμβαση.  Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων έχει επανειλημμένα αρνηθεί σε διάφορες περιπτώσεις την ιδιότητα των Αρμάνων ως εθνικής μειονότητας εντός της Ελλάδας, δηλώνοντας ότι οι «βλαχόφωνοι Έλληνες» αποτελούν ιστορικά και πολιτισμικά «αναπόσπαστο μέρος του ελληνισμού» [7].  Είναι καιρός να ενημερωθούν τόσο Έλληνες όσο και ξένοι ότι δεν υπάρχει καταπιεσμένη Βλάχικη μειονότητα στην Ελλάδα και ουδέποτε υπήρξε. Αντίθετα, οι Βλάχοι θεωρούνται από τους υπόλοιπους Έλληνες ως οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού έθνους και αντιμετωπίζονται με σεβασμό.

_____________________

Πηγές/Παραπομπές:

[1] • Chenoweth Erica; Lawrence Adria, Rethinking Violence: States and Non-State Actors in Conflict, σσ. 107–108

• Εκκλησιαστικη Αλήθεια, 1907, σ. 482

[2] Douglas Dakin, The Greek struggle in Macedonia, 1897-1913, Institute for Balkan Studies, σσ. 26, 103, 217, 309, 365–366

[3] Giovanni Amadori Virgili, La Questione Rumeliota. Bitonto 1909, σ. 110

[4] Εκκλησιαστική Αλήθεια, 1907, σ. 479

[5] Εκκλησιαστική Αλήθεια, 1907, σ. 481

[6] Εκκλησιαστική Αλήθεια, 1907, σ. 482

[7] https://web.archive.org/web/20040915235435/http://vlahos.xan.duth.gr/draseis/psifismata/280201.htm

                   https://web.archive.org/web/20040910235045/http://vlahos.xan.duth.gr/draseis/psifismata/141102.htm      

https://web.archive.org/web/20170227061955/https://www.farsarotul.org/NL31_6.htm